Terugblik: De Familiedag 2023 in Apenheul, door André

Vandaag hebben we met onze drie kinderen de Nee-eten! familiedag in Apenheul bezocht. Het jaar is voorbijgevlogen, want de laatste familiedag in Slagharen leek als de dag van gisteren.

Onderweg van de hoofdingang van park Berg en Bosch naar Apenheul zagen we een familie die we vorig jaar hadden ontmoet. Hun kleine meid had geen sonde meer in haar neus. Heel fijn om te zien. Bij de ingang stond een delegatie van Nee-eten! ons al op te wachten. Zoals gewoonlijk was alles perfect geregeld. We kregen een uitrijkaart en een textielsticker met de naam van de vereniging erop. Voor de kinderen was er een speurtocht. Via de plattegrond probeerden we naar de ruimte Kambizuri te komen. Dat was onze verzamellocatie. In alle haast om op tijd te komen, liepen we de verkeerde kant op. Gelukkig waren we niet de enigen en werden we snel weer op het juiste spoor gezet.

Eenmaal aangekomen pakten we wat te drinken en een lekkere koek erbij. Er was een Apenheul-bordspel, waarvan we er eentje meenamen. De ruimte was mooi benut. Er stond een enorme tent in een u-vorm. In de open ruimte van de ‘u’ stonden statafels. In de tent zelf stonden tafels met stoelen. We schoven bij een gezin aan en zetten het spelletje neer. Het dochtertje van het andere gezin speelde meteen enthousiast mee. Erg gezellig, de eerste contacten waren gelegd. Vlak daarna zette Marianne haar welkomstwoord in. Waarschijnlijk heeft ze gewacht totdat de meeste verdwaalden waren aangekomen. Fijn om niet de enigen te zijn…

Verbinding

Er zat een boodschap in het welkomstwoord: verbinding! Zoek elkaar op en kom in contact, dat was het diepere doel van de familiedag. In het programma zag je dat terug. Eerst gingen we gezamenlijk naar het losloopgebied van de apen. Daarna met z’n allen naar de voederpresentatie van de gorilla’s, met aansluitend een lunch. Op weg naar het losloopgebied werd meteen duidelijk dat er niet alleen veel leden van Nee-eten! aanwezig waren, maar ook veel andere bezoekers.

Wij zijn in het eerste losloopgebied blijven hangen. De kinderen vonden het leuk, maar ook spannend. De drukte in het park zorgde bovendien voor extra prikkels. Fijn dat we daarna rustig naar de gorilla-voederpresentatie konden kijken. We zaten op een tribune bij het gezin dat we onderweg naar het park waren tegengekomen. Het ontbreken van de sonde viel ons toen al op en we waren benieuwd welke stappen ze hadden ondernomen om tot dat punt te komen. Ze vertelden dat ze gedurende elf dagen een behandeling bij NoTube in Oostenrijk hadden ondergaan. Best pittig en spannend, maar het gewenste resultaat was behaald.

Het mooie was dat het verhaal van deze mensen een ander gezin inspireerde. Misschien niet direct om die behandeling ook te volgen, maar wel om de mogelijkheden te verkennen. Zo zie je dat een familiedag een belangrijke dag is. Later hoorden we ook van een gezin dat de digitale behandeling van NoTube succesvol heeft afgerond. Mooi om ook deze verhalen te horen. De voederpresentatie van de gorilla’s was leuk om te zien. De verzorger wist veel te vertellen en maakte ook de nodige grapjes. Daardoor bleef het interessant.

Textielsticker trekt aandacht

Bij terugkomst stond er een heerlijke lunch te wachten. Ook daar hebben we een succesverhaal gehoord van een meisje dat inmiddels van de sonde af is. Daarna was het tijd voor de leden van Nee-eten! om los te lopen, in plaats van de apen. Wij kozen ervoor om de kinderen uit te laten razen in de speeltuin.

Wat me opvalt, is dat we de aandacht trekken met onze textielsticker op de kleding. Wat vorig jaar in Slagharen gebeurde, gebeurde nu weer: mensen kwamen vragen wat Nee-eten! nu precies inhield. Best lastig om op te antwoorden als dit onverwacht gebeurt. Ik zeg dan altijd maar dat het een patiëntenvereniging is voor kinderen die niet kunnen of willen eten. Misschien is dat helemaal geen goede omschrijving of stoot ik iemand voor het hoofd om het zo te noemen; dat is absoluut niet mijn bedoeling.

Behalve het ontmoeten van elkaar in een ontspannen omgeving en het uitwisselen van ervaringen, denk ik dat het ook een doel is (of kan zijn) om meer bekendheid aan de vereniging te geven. Ik krijg daarom graag tips hoe ik een allesomvattend antwoord op deze vraag kan geven. Wat me dit keer is bijgebleven, is dat een man mij van een afstand aan bleef kijken. Hij keek naar mijn textielsticker, riep hardop: ”Nee-eten!” en pakte zijn telefoon, waarschijnlijk om het te googelen.

Weer aangekomen op de verzamelplek was het tijd voor een borrel en laatste contact met de leden. De dag zat erop. Moe maar voldaan keerden we weer huiswaarts. We kijken terug op een geslaagde, goed georganiseerde dag. We willen daarom de vrijwilligers hartelijk bedanken voor alle tijd en moeite die ze erin hebben gestopt.