Erica Cremers, een vastberaden moeder uit Riel, deelt haar ervaring met dochter Amelie (acht jaar), die vanaf de geboorte worstelde met ernstige voedselweigering. Deze persoonlijke strijd bracht Erica ertoe actief lid en recent secretaris te worden van de vereniging Nee-Eten.
Een moeilijke start
Erica begint met vertellen over de geboorte van Amelie, die vijf weken te vroeg kwam na een zwangerschapsvergiftiging. “Eigenlijk al vanaf de geboorte was het een hele moeilijke start. Ze heeft een keizersnee gehad… en vanaf het moment dat ze geboren werd, was het eten eigenlijk al een probleem: borstvoeding, fingerfeeding – niets leek te werken.”
“Het was een enorme uitdaging”, vertelt Erica. “We begonnen met sondevoeding omdat Amelie niet genoeg kracht of interesse had om zelf te drinken. Ze leek bang te worden zodra ze de fles zag en begon meteen te huilen. We begrepen niet waarom. Maar gelukkig is Amelie al een hele tijd sondevoedingsvrij.”
Hongerprovocatie: een noodzakelijke stap
Toen Amelie ongeveer twee jaar oud was, begon de intensieve behandeling in het ziekenhuis. “Hier zijn we begonnen met hongerprovocatie”, vertelt Erica. “Dit hield in dat we de sondevoeding stopzetten om haar hongergevoel te stimuleren. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis in Tilburg, waar een team van kinderartsen, logopedisten, diëtisten en psychologen erbij betrokken was. Ze wilden zien wat er gebeurde als Amelie geen eten kreeg.”
“Het was in december, net tijdens de Sinterklaasperiode”, herinnert Erica zich. “We mochten haar niet confronteren met eten en drinken. Ze mocht niets zien of horen over eten, wat erg lastig was in die tijd van het jaar, omdat alles om Sinterklaas draaide.”
Amelie’s sondevoeding werd stopgezet en ze verbleef in een prikkelvrije kamer. “We moesten eerst een liedje zingen, en dan zetten we een bord eten voor haar neer. Als ze niet at, haalden we het eten weg en mocht ze terug naar haar kamer”, vertelt Erica. “Het was een hel, want ze at echt niet. Ze was behoorlijk eigenwijs en ging ‘s nachts haar bed likken van de dorst. Ze kreeg namelijk ook geen drinken als ze weigerde te eten of te drinken op de vastgestelde tijden. Het was echt heel ingrijpend.” Zelfs deze aanpak was niet voldoende om Amelie aan het eten te krijgen.
Angst en pijn: het werkelijke probleem
Amelie werd doorverwezen naar een psycholoog, die EMDR voorstelde. Ze ontwikkelde een intense angst voor eten omdat ze wist dat eten pijn zou veroorzaken. “Zij wist gewoon dat ze van eten pijn kreeg, maar ze kon het niet vertellen omdat ze nog te jong was”, legt Erica uit. Dit onvermogen om haar pijn te uiten was een hoofdprobleem.
De flesjes werden soms op negatieve manieren gebruikt. “Ze werd geboren met een klompvoet en behandelaren zeiden tegen ons: ‘Gooi gewoon een flesje drinken in haar mond, dan kan ze eten en vergeet ze misschien de pijn als we in de tussentijd haar achillespees doorsnijden.'” Deze aanpak droeg bij aan Amelie’s angst voor eten, maar EMDR verminderde dit en zorgde ervoor dat zij beter in staat was eten te accepteren.
Verborgen allergieën
In diezelfde periode vond ook een andere grote doorbraak plaats; er werden meerdere voedselallergieën ontdekt die door artsen in verschillende ziekenhuizen eerder over het hoofd waren gezien: “Pas in die tijd kwamen we er ook achter dat Amelie heel erg allergisch is voor ei, soja en noten en melk… wat de kinderartsen eigenlijk voorheen niet geloofden.” De behandelingen en het voedselplan werden hierop aangepast en er werd een dieet samengesteld dat haar gezondheid niet verder zou schaden en haar angst zou verminderen.
Dagelijkse uitdagingen
“Amelie heeft veel uitdagingen ervaren in sociale situaties waar eten centraal stond. Tijdens schooltraktaties werd ze vaak verdrietig omdat ze de aangeboden snacks niet kon of durfde te eten”, legt Erica uit. Dit leidde vaak tot frustratie en isolement. Door middel van EMDR-therapie en het aanpassen van de benadering, konden Erica en haar gezin Amelie beter ondersteunen in deze situaties. Er werden voortaan bekende en veilige snacks meegegeven aan Amelie, zodat ze zich meer op haar gemak voelde en toch kon meedoen met haar klasgenoten tijdens traktaties.
Effect op het gezinsleven
De impact van Amelie’s eetproblemen op het gezin was aanzienlijk. Gezamenlijke maaltijden waren vaak beladen met stress en angst, en de sfeer aan de eettafel was negatief. Er werd apart gegeten en er ontstond een gevoel van afzondering binnen het gezin. Erica beschrijft de situatie: “Avondeten was niet gezellig in het begin. We moesten haar afzonderen van ons eten op haar slaapkamer om haar zo min mogelijk prikkels te geven.”
Dankzij de therapie en ondersteunende interventies, zoals drinkvoeding en het creëren van positieve eetervaringen, hebben ze deze dynamiek kunnen verbeteren. Het gezin kan nu genieten van gezamenlijke maaltijden, wat hun band heeft versterkt en een positieve invloed heeft gehad op dagelijkse interacties. “We hebben het eten losgelaten en zijn begonnen met drinkvoeding. Dit gaf ons het vertrouwen dat ze genoeg binnenkreeg en zorgde ervoor dat de maaltijden weer gezellig werden”, aldus Erica.
Erica’s tips en adviezen
“Wat ik graag wil meegeven aan andere ouders is dat het belangrijk is om naar je intuïtie te luisteren en hulp te zoeken die verder gaat dan alleen medische behandelingen. Luister goed naar je gevoel en kijk verder dan wat ziekenhuizen zeggen”, adviseert ze.
Daarnaast benadrukt Erica het belang van een ondersteunend netwerk van professionals en lotgenoten. “Wij hebben ontzettend veel gehad aan de hulp van vrienden, familie, onze eetcoach en lotgenoten. Communicatie en samenwerking binnen het gezin en met hulpverleners kunnen een wereld van verschil maken. Het heeft ons als gezin sterker gemaakt en ons geholpen om deze moeilijke periode door te komen.”